چه کسی؟ چرا؟

گروه سیاسی- محمد مهدی تهرانی: ماجرای استعفاهای کاندیداهای ریاست جمهوری طی این سال ها همواره مورد توجه بوده است و امروز گویی قرعه به نام میرحسین افتاده تا در خصوص استعفاهای گذشته خود و خالی کردن صحنه در شرایط حساس کشور توضیح دهد. او وقتی مورد خطاب قرار می گیرد که چه تضمینی وجود دارد که شما این بار استعفا ندهید، به استعفای سال 67 خود اشاره می کند و می گوید: «من فقط یک بار استعفا کردم، آن هم به دلیل پایان جنگ و گرفتن اختیار تعزیرات حکومتی از من بود که به شدت نیز مورد عتاب امام(ره) قرار گرفتم ولی در پرخاش ایشان لطف زیادی مشاهده کردم و مطمئن باشید این بار استعفاء نخواهم کرد.»

تأکید میرحسین بر اینکه تنها یک بار استعفا داده، در حالی است که هاشمی رفسنجانی در کتاب خاطرات خود از 2 استعفای دیگر نیز خبر می دهد! در این 2 بار، میرحسین با کوچک‌ترین بهانه ای تصمیم به استعفا می گیرد که به نوعی توسط هاشمی یا رئیس‌جمهور وقت منصرف می شود. طرح مکرر بحث استعفا در حالی است که کشور از یک سو با مشکلات عمده اقتصادی مواجه بود و از سوی دیگر از جانب ایالات متحده امریکا مدام مورد تهدید قرار می گرفت. در واقع شرایط داخلی و خارجی کشور ثبات کافی نداشت.

استعفای اول به سال 62 برمی گردد. هاشمی در ذیل خاطرات روز یک شنبه نهم بهمن ماه در کتاب "آرامش و چالش" صفحه 348 این گونه می نویسد:«شب در دفتر رئیس جمهور، جلسه ای با حضور {دکتر ولایتی} وزیر امور خارجه و آقای محتشمی{سفیر ایران در سوریه} داشتیم. راجع به سیاستمان در لبنان بحث شد. قرار شد شورای لبنان با اضافه شدن چند نفر، جامع تر و تقویت گردد و فرمانده سپاه در لبنان نیز تقویت شود. آقای رئیس جمهور گفتند مهندس موسوی{نخست وزیر} آمده و به خاطر عدم توافق روی وزیر مسکن، پیشنهاد استعفا داده که آیت الله خامنه ای مخالفت کرده و گفته اند که وجود اختلاف به هر حال هست و با این مقدار اختلاف نباید کنار رفت و قابل حل است. نظر من هم همین است. نمی شود به روزی رسید که اختلاف نباشد.»

طرح استعفا در حالی است که کشور از سوی وزیر امور خارجه امریکا رسماً تهدید به عملیات پیشگیرانه شده بود و شرایط جنگ نیز هم چنان حاکم بود. در واقع در این شرایط به خاطر دعوا بر سر اینکه وزیر مسکن چه کسی باشد، میرحسین بحث استعفا را پیش می کشد!

اما استعفای دوم به سال 63 بر می گردد. درست با فاصله چند روز از بمباران مناطق مسکونی پیرانشهر که در آن 17 نفر شهید و 34 نفر مجروح شده بودند، میرحسین تصمیم به استعفا می گیرد. هاشمی رفسنجانی ذیل خاطرات روز 12 اردیبهشت ماه در کتاب "به سوی سرنوشت" صفحه 72 به این استعفا اشاره می کند. این بار نیز کمی بودجه و عدم هماهنگی با رئیس جمهور وقت یعنی حضرت آیت الله خامنه ای بهانه استعفا را فراهم می آورد. اما این بار میرحسین به جای اینکه مستقیماً پیش رئیس جمهور یا امام برود، خدمت آقای هاشمی می رسد. هاشمی داستان را این گونه تعریف می کند: «با مهندس موسوی نخست وزیر ملاقات داشتیم؛ به خاطر عدم هماهنگی با رئیس جمهور و کمی بودجه استعفا و تعویض کابینه را مطرح کرد؛ مخالفت کردم و گفتم باید تفاهم ایجاد کرد.»

هاشمی همچنین از همدردی خود با میرحسین سخن می گوید و ضمن اشاره به مخالفتش با بحث استعفاء می نویسد: «ولی اگر مجلس آینده با ایشان خوب نباشد، استعفا را منطقی دانستم؛ البته ظاهراً چنین نخواهد شد. قرار شد برای تکمیل کابینه و ایجاد تفاهم اقدام کنیم.»

شاید این رسم جبهه اصلاحات است که نامزدهای عمده اش را از جمع مستعفیان انتخاب کند. چنانکه در انتخابات ریاست جمهوری هفتم، هشتم و نهم چنین کرد. خاتمی هم کسی بود که 2 استعفا را در کارنامه اش داشت. یک استعفای خاتمی مربوط به کناره گیری از نمایندگی ولی‌فقیه در مؤسسه کیهان بود و دیگری استعفای وی از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی.

خاتمی نیز به نوعی عرصه را واگذار کرد و به گوشه کتابخانه ها پناه برد. با این تفاوت که فاصله گیری او از سیاست هر چه بود به 20 سال نمی کشید! بعدها کم کم نشانه های ناکامی اصلاحات پیدا شد و خود او از تدارکاتچی بودنش سخن به میان آورد و سخنانی گفت که در نهایت دولت اصلاحات، "دولت هر 9 روز یک بحران" لقب گرفت.

بعدها سعید حجاریان صریحاً خاتمی را به پرایدی تشبیه کرد که توان کشیدن 20 میلیون رأی را نداشت و مرد ایستادگی نبود. محسن کدیور هم رسماً تصریح کرد: «آقای خاتمی یک حسنی دارند و آن اینکه انسان صادقی هستند و هنوز هم صادق هستند. اما در عرصه سیاست، صداقت کافی نیست، بلکه کیاست هم لازم است... شما یک مورد نشان بدهید که سران محافظه کار از موضع خودشان عقب نشسته باشند و یک مورد هم نشان دهید که آقای خاتمی در موضع خود ایستاده باشد. من همیشه گفته ام که خط قرمز ایشان کجاست؟... آیا 8 سال زحمت کشیدیم که به همین جا برسیم؟»

در واقع تزلزل های پیشین همواره خود را در تصمیمات آتی نیز نشان داده اند. تصمیماتی که در زمینه انرژی هسته ای نیز مصداق داشت و حتی کشور را به سمت تعلیق همه مراکز تحقیقاتی برد و در عین حال ایران را ملقب به صفت "محور شرارت" کرد. عقب نشینی گام به گام از حقوق ملت ایران دستاورد رویکرد اعتمادسازی بی پایان دولت اصلاحات بود.

یقیناً کسی که در شرایط حساس و بحرانی کشور بارها و بارها به بهانه های مختلف استعفا می دهد، هر چه باشد، مرد ایستادگی و تحول نیست. به نظر این موسوی است که باید دلایل استعفاهای مکررش در آن سال ها را تشریح کند و توضیح دهد که اکنون چه تضمینی برای ایستادگی او بر سر حقوق مردم وجود دارد؟

منبع: سایت رجا نیوز

در آخرین واکنشها به مستند انتخاباتی میرحسین موسوی، حضرات آیات نوری همدانی، جوادی آملی و موسوی اردبیلی اعلام کردند از هیچ نامزدی حمایت نکردند و از پخش این فیلم انتقاد کردند.

به گزارش شبکه ایران، در آخرین واکنش‏ها به مستند انتخاباتی میرحسین موسوی، حضرات آیات نوری همدانی، جوادی آملی و موسوی اردبیلی اعلام کردند از هیچ نامزدی حمایت نکردند و از پخش این فیلم انتقاد کردند.

سواستفاده از مراجع در حالی اتفاق می‏افتد که پیشتر و پس از سواستفاده روزنامه ها از دیدار میرحسین موسوی با مراجع و تعبیر کردن این دیدار به حمایت، بیوت مراجع نسبت به این امر واکنش منفی نشان دادند.

ولی اسماعیلی نماینده مردم گرمی و عضو شورای مرکزی فراکسیون اصولگرایان مجلس در گفت‌و گو با خبرنگار امور مجلس خبرگزاری فارس با اشاره به امضای 211 نماینده مجلس در حمایت از کاندیداتوری احمدی نژاد، اظهار داشت: پس از بررسی‌های فراوان صورت گرفته در میان کاندیداهای موجود در عرصه انتخابات 211 نفر از نمایندگان مجلس که شامل اکثر اعضای فراکسیون اصولگرایان به همراه تعدادی نماینده مستقل است با امضای بیانیه‌ای رسما از کاندیداتوری آقای محمود احمدی نژاد در انتخابات ریاست جمهوری دهم حمایت و آن را رسما اعلام کردند.
وی با تاکید بر اینکه تمامی 211 نفر از نمایندگان عالمانه و آگاهانه این بیانیه را امضاء کرده‌اند در عین حال خاطرنشان کرد که صدور این بیانیه در راستای بیانیه فراکسیون اصولگرایان در حمایت قاطع از کاندیداتوری احمدی نژاد بوده است.
اسماعیلی با اشاره به اینکه شمار زیادی از نمایندگان با مراجعه به ما برای امضای این نامه تاکید داشتند، گفت: این بیانیه پس از بررسی‌های دقیق کارشناسی تنظیم و سپس در اختیار نمایندگان قرار گرفت تا از سوی آنان امضا شود.
وی هم چنین گفت که امضای 211 نماینده این بیانیه محفوظ است و در موقع لزوم در اختیار رسانه‌ها قرار می‌گیرد.
گفتنی است فراکسیون‌های انقلاب اسلامی و زنان و نیز مجمع نمایندگان روحانی پیش از این از کاندیداتوری محمود احمدی نژاد در انتخابات آتی حمایت کرده بودند.

متن کامل این بیانیه به شرح زیر است:                                                   

این کاندیدای ریاست جمهوری همچنین در جریان سفر به مشهد، اظهار داشت: «افتضاح سوئیس، نتیجه افراطی گری رئیس‌جمهور است.»

سؤالی که وجود دارد این است که رئیس‌جمهور چه چیز جدیدی خارج از ادبیات انقلاب و اصول نظام گفته است و اصولاً نقد ساختار سازمان ملل، حق وتو، ادعای حقوق بشر و نیز نژادپرستی صهیونیست ها چه چیزی جدای از مواضع صریح و روشن انقلاب اسلامی طی این سال ها است؟ آیا سخنان امام مبنی بر حذف اسرائیل از صفحه روزگار هم شعاری و افراطی بود؟!

این موضع گیری ها در مقابل دیپلماسی فعال دولت نهم در حالی مطرح می شود که شخص آقای موسوی هم در سال های آغاز انقلاب وقتی در قامت وزیر امور خارجه به سازمان ملل می رود، با همین ادبیات سخن می‌گوید. آیا او اکنون مواضع گذشته خود را هم شعاری و افراطی تلقی می کند؟!

میرحسین در سازمان ملل نوک پیکان حملات خود را به جانب امریکا گرفت و تصریح کرد که امریکا در ایران آخرین دست و پای مذبوحانه خود را می زند. حقوق بشر ساخته و پرداخته قدرت های جهانی از دیگر محورهای انتقادی او را تشکیل می داد: «مردم ما به مدعیان حقوق بشر که دست های خود را تا مرفق به خون انسان های مستضعف فرو کرده اند به دیده تمسخر می نگرند و می دانند که حقوق بشری که مدافع آن سران امریکا باشند از چه جنس و قماش است. این همان حقوق بشری است که در مقابل کشتارهای جهانی میلیون ها مظلوم از سوی امریکا سکوت می کند. ولی در مقابل مجازات آدم کشانی که دست به قتل رئیس‌جمهور یک کشور انقلابی می زنند، فریاد بر می آورد. این همان حقوق بشری است که یک اطلاعیه برای محکومیت اسرائیل به خاطر کشتار مکرر زن و بچه و پیرمردهای جنوب لبنان صادر نکرد. این همان حقوق بشری است که فقط با منطق صهیونیسم و امپریالیسم سازگار است. این همان حقوق بشری است که مدعیان آن و سردمداران آن سازندگان و طراحان بمب های نوترونی و اتمی در سراسر جهان هستند. و حاضرند اسلحه ای بسازند که در یک چشم به هم زدن میلیون ها انسان را بی توجه به کوچکی و بزرگی بیماری و سلامت نابود سازد. آیا اصولا مسخره نیست که خانه همه این مدافعان حقوق بشر در امریکا باشد و نه در یک کشور چون بنگلادش، ایران، نامیبیا، آنگولا، لیبی، هند، ویتنام، الجزایر، سوریه یا مالزی. ما به صراحت اعلام می کنیم به حقوق بشری که مدافع آن مال اندوزان و زورمندان امپریالیسم بین المللی و صهیونیسم و نژاد پرستان اروپایی و امریکایی می باشند اعتقادی نداریم. ما اصولا بشریت را در جوامع اروپایی و امریکایی در حال مسخ و نابود شدن می دانیم.»

آیا این سخنان همان مواضع انقلاب و مواضع امروز رئیس‌جمهور نیست؟ اگر چنین است، مشکل کجاست و چرا مواضع رئیس‌جمهور که ریشه در مبانی انقلاب و اصول سیاست خارجی کشور دارد، این چنین مورد هجمه قرار می گیرد و شعاری و ماجراجویانه تلقی می شود؟ نسبت میرحسین دیروز با میرحسین امروز چیست و چرا داعیه داران همان حقوق بشر ساختگی از نزدیکان و اعوان و انصار امروز او شده اند؟

نخست وزیر سال های انقلاب در آن روزها هر گونه آمادگی ایران را برای بازپس گیری سرزمین های اشغالی اعلام کرد:«زور زرادخانه های امریکایی و صهیونیستی و توطئه های گسترده آنان و توافق این دو کشور در زمینه همکاری های استراتژیک جهت سرکوبی ملت های ستمدیده، عزم ما را برای مبارزه هر لحظه محکمتر می کند و ما همچنان که بارها اعلام کرده ایم، همراه برادران سوری و لبنانی و فلسطینی آماده باز پس گرفتن تمام سرزمین های اشغال شده توسط رژیم صهیونیستی هستیم.»

میرحسین موسوی اگر چه امروز تصریح می کند که هولوکاست مسئله ما نیست، اما آن روز مثل رئیس‌جمهور کنونی، نژادپرستی صهیونیست ها را مورد توجه قرار می داد و توطئه های امریکا را با مسئله صهیونیسم آمیخته می دانست. آن روز میرحسین موسوی به مسئله صهیونیسم بین الملل و جنایات صورت گرفته نیز اشاره کرد:«امت مسلمان ایران توطئه های امپریالیسم امریکا بر علیه کشور جمهوری اسلامی ایران و دیگر ملل مسلمان جهان را با مسئله صهیونیسم آمیخته می داند و اگر چه ممکن است بعضی از کشورهای ارتجاعی و وابسته به امریکا تجاهل کنند، ولی یک میلیارد مسلمان جهان به عیان ملاحظه می کنند که مسئله صهیونیسم از امپریالیسم امریکا جدایی ناپذیر است.»

او رفع تجاوز و اعاده کامل حقوق مردم فلسطین را یک وظیفه مذهبی تلقی کرد و گفت: «دولت جمهوری اسلامی ایران اندیشه تشکیل جبهه اسلامی علیه صهیونیسم و امپریالیسم را مطرح نموده و امیدوار است که در آینده نزدیک مراحل عملی تشکیل این جبهه تحقق پذیرد.»

او نژادپرستی صهیونیست ها را نیز محکوم کرد: «بدون هیچ گونه تعصب نژادی و یا ضدیت با قوم یهود اعلام می کنیم صهیونیسم به عنوان یک حرکت سیاسی مبتنی بر نژاد پرستی و توسعه طلبی که رسالت آسمانی حضرت موسی علیه السلام را پوشش جنایات خود قرار داده از دیدگاه ملل آزادیخواه جهان مردود و غیر قابل تحمل است.»

میرحسین آن روزها البته ساختار سازمان ملل و حجیت حق وتو را نیز مورد توجه قرار می داد. او با اشاره به سازمان ملل و نهادهای جهانی می گفت: «به نظر ما این مجامع پیش از آنکه ابزاری برای مقابله با ظلم و ستم و استقرار عدالت و صلح در جهان باشد، محل داد و ستد قدرت های بزرگ جهانی و کوششی برای اجرای سیاست های آنهاست... به اعتقاد ما تا زمانی که سازمان ملل متحد از نفوذ ابرقدرت ها آزاد نشود تا هنگامی که قدرت در اختیار صاحبان برحق آن یعنی مستضعفین قرار نگیرد، به سختی می توان امیدوار بود که سازمان ملل متحد بتواند نقش واقعی خود را آن گونه که در منشور آمده است، به نحو اکمل ایفا نماید. به عنوان نخستین گام انتقال مقر سازمان ملل متحد به کشوری بی طرف و نیز لغو حق وتو برای زورمداران ضروری است. »

طبیعتاًً 2 حالت می تواند وجود داشته باشد. یا میرحسین نیز برای جلب آرا به صف انقلابیون شرمنده پیوسته است و حاضر نیست در دفاع از اصول سرش را بالا بگیرد یا اینکه واقعا طی این سال ها مثل خیلی افراد، تاریخ مصرف گفتمان انقلاب را تمام شده تلقی می کند و آن گفتمان را سزاوار موزه‌های تاریخ می پندارد. چنانکه یاران امروز او این گونه فکر می کنند و او هم در مقابل با کمال افتخار تصریح می کند که «دیدگاه های من به شما بسیار نزدیک است!»

میرحسین در حالی تأکید دارد تنها یک بار استعفا داده است که روغنی زنجانی وزیر برنامه دولت وی روایت دیگری از استعفای وی دارد که قبل از قبول قطعنامه و در شرایط سخت جنگ تقدیم امام شده است.

روغنی زنجانی در کتاب اقتصاد سیاسی و در گفت‌وگو با بهمن امویی با اشاره به فضای قبل از پذیرش قطعنامه می گوید: «من یک نامه ای را در سال 1365 به صورت دستی برای آقای موسوی نوشتم و در آن استدلال کردم که نمی توانیم جنگ را ادامه دهیم. آن چه الآن می توانم به شما بگویم، این است که من استدلال کرده بودم ما 2 راه حل در پیش رو داریم. یا جنگ را را تمام کنیم و نظام را حفظ کنیم و یا این که جنگ را با اهدافی که تعریف کرده ایم که نتیجه آن فروپاشی نظام و قهرمانانه کنار رفتن است، پیش ببریم. ولی معلوم نیست که قهرمانانه باشد. این نامه را آقای موسوی به آقای هاشمی رفسنجانی هم نشان دادند، ایشان در آن زمان فرمانده جنگ بودند.»

وزیر کابینه موسوی با ترسیم این فضا به بحث استعفا اشاره می کند و می‌افزاید: «آقای موسوی قصد استعفا داشت که من هم به دنبال ایشان استعفا دادم. اما امام خیلی عصبانی شدند. اگر درست یادم باشد سال 66 بود. امام عصبانی شد که به چه حقی استعفا داده اید. من باید نظر دهم. من برای آقای موسوی نامه نوشتم که در این شرایط اصلاً نمی شود کار کرد. ما یک چیزهایی می گوییم. آقایان در نظام چیز دیگری می گویند و عمل می کنند. وقتی من نمی توانم کار کنم، بروم بهتر است. وقتی آقایان حرف آدم را گوش نمی دهند یعنی من مؤثر نیستم. پس باید بروم. آقای موسوی به من تلفن زد که آیا هنوز روی استعفای خود هستید. گفتم هستم.»

وزیر برنامه دولت موسوی در ادامه با اشاره به احتمال ایجاد نارضایتی بین مردم و آسیب دیدن مشروعیت نظام در فضای تداوم جنگ می گوید: «من همه اینها را در آن نامه نوشتم. امام با عصبانیت استعفای آقای موسوی را نپذیرفتند و ما برگشتیم به سراغ داستان های خودمان... من تمام این گزارش ها را به طور مرتب به آقای موسوی می دادم. یک روز آقای موسوی تلفن کرد که آیا شما آن مسائل اقتصادی را که درباره جنگ برای من نوشتید، می توانید برای امام هم بنویسید؟ گفتم چرا نمی توانم. گفت هر چه که فکر می کنی بنویس. گفتم می نویسم... روزی که قرار شد قطعنامه پذیرفته شود، ما در دفتر آقای خامنه ای جمع شدیم. رؤسای 3 قوه و فرماندهان ارتش و سپاه هم بودند. مرحوم حاج احمد آقا هم بود. امام جمعه های کلیدی کشور هم حضور داشتند. آقای مهدوی کنی هم بود. گزارش من و وزیر اقتصاد دارایی ارائه شد و ضبط هم شد.»

اظهارات روغنی زنجانی اشاره به شرایط دشوار جنگ و انتقادات مطرح به خاطر تداوم جنگ دارد. این در حالی است که یک استعفا هم برای بعد از پذیرفتن قطعنامه در کارنامه میرحسین ثبت شده است. این همان استعفایی است که به بهانه انتخاب وزرا و عدم همراهی مجلس و مشخصاً اختیار سازمان تعزیرات حکومتی خطاب به رئیس‌جمهور وقت حضرت آیت‌الله خامنه‌ای نوشته می شود و امام در پاسخ به آن با لحنی عتاب‌آمیز می نویسند: «حق این بود که اگر تصمیم بدین کار داشتید، لااقل من و یا مسئولین رده بالای نظام را در جریان می‌گذاشتید. در زمانی که مردم حزب‌الله برای یاری اسلام، فرزندان خود را به قربانگاه می‌برند چه وقت گله و استعفا است...همه باید به خدا پناه ببریم و در مواقع عصبانیت دست به کارهایی نزنیم که دشمنان اسلام از آن سوء استفاده کنند. مردم ما از این گونه مسائل در طول انقلاب زیاد دیده‌اند. این حرکات هیچ تأثیری در خطوط اصیل و اساسی انقلاب اسلامی ایران نخواهد داشت. از آنجا که من به شما علاقمندم، انشاءالله عندالملاقات مسائلی است که گوشزد می‌نمایم.»

روغنی زنجانی در جای دیگری هم باز بر مدعای خود و شرایط دشوار جنگ تاکید می کند. او می گوید: «نامه ای نوشتم و در آن استدلال های خودم را بازگو کردم و استعفا دادم. من دو بار استعفا دادم. آقای مهندس موسوی به من تلفن زد و گفت چرا می خواهید استعفا بدهید؟ گفتم آقای مهندس از دست من کاری بر نمی آید ما نمی توانیم جنگ را بیش از این ادامه بدهیم. برای این کار هم 2 راه حل بیشتر نداریم. آن را با امام یا با رؤسای قوای 3 گانه در میان بگذارید. یا راه امام حسین را در پیش بگیرید و کاری هم به ماندن و نماندن حکومت و نظام نداشته باشید و آن را هم علناً اعلام کنیم و بگویید بر اساس هدف و اصولی که داریم جنگ را ادامه می دهیم، حتی به قیمت از بین رفتن نظام. شاید مردم نخواهند ما تا این میزان جلو برویم. اگر هم خواستیم که نظام را حفظ کنیم باید در سیاست های جنگی کشور تجدید نظر کنیم... بعدها آقای موسوی از صراحت و به تعبیر خودشان از شجاعت من تقدیر و تشکر کرد. فکر می کنم همه درگیر خود سانسوری بودند.»

اما به نظر می‌رسد، این نخست وزیر سابق و وزیر برنامه او هستند که کلید رمزگشایی از این تناقض‌گویی‌ها را در جیب دارند

 خصوص نحوه مواجهه با مهدی کروبی، نکاتی را متذکر شد.
در این دیدار که در مجمع تشخیص مصلحت برگزار شد، سید‌محمد خاتمی، سید‌محمد خوئینی‏ها، بهزاد نبوی، سعید حجاریان، محسن امین‌زاده، محمد رضا عارف و تعدادی از اعضای سازمان مجاهدین و حزب مشارکت حضور داشتند. رئیس مجمع تشخیص مصلحت در پاسخ به اصرار این افراد برای حمایت علنی از موسوی گفت: به دلیل اینکه تأکید شده است بزرگان نظام برای انتخابات خود را هزینه نکنند تاکنون مصلحت ندیده‏ام مستقیماً از آقای موسوی حمایت کنم اما موضع من در قبال دولت احمدینژاد و شما مشخص است.
رفسنجانی افزود:‌ برای حمایت علنی من از موسوی زود است، زیاد عجله نکنید اما اگر وضعیت انتخابات ریاست جمهوری به گونه‌ای باشد که وضعیت اصلاح‌طلبان خوب نباشد و نیاز به حضور من در صحنه باشد در روزهای پایانی تبلیغات، 15- 16 خرداد، وارد عمل می‏شوم و در قالب بیانیه‏ای، گفتگویی و یا هر وسیله دیگری، موضع گیری خود را علنی بیان خواهم کرد.
رفسنجانی تحرکات انتخاباتی کروبی را مورد اشاره قرار داد و گفت: فعلاً با ایشان مدارا کنید و بیشتر صبر و تحمل داشته باشید و این قدر با لابی یا در رسانه‏ها او را برای کناره‌گیری از صحنه انتخابات به بهانه این نامزد واحد تحت‌فشار قرار ندهید.
وی افزود: اگرچه انتخابات دوقطبی به نفع اصلاح‌ طلبان است اما به یاد داشته باشید که همیشه این نوع آرایش انتخاباتی موجب پیروزی نمی‏شود. با این همه تلاش کنید انتخابات به دور دوم کشیده ‌شود.
وی به نظرسنجی‏ها اشاره کرد و گفت: درست است که رشد آقای موسوی متوقف شده، منتهی قدری صبر داشته باشید برنامه‏های تلویزیونی که شروع شود بازهم رشد می‏کند لذا دائم در بوق بازگشت آقای خاتمی ندمید.
رفسنجانی اضافه کرد: متاسفانه رایزنی برای بازگشت ایشان بسیار زیاد شده اما بدانید اصلاح‌طلبان با طرح موضوع بازگشت مجدد آقای خاتمی به صحنه انتخابات، مردم را دچار تردید و سردرگمی می‏کنند شما باید به پررنگ شدن حضور موسوی در این عرصه بپردازید و با سازماندهی قوی به حمایت از او برخیزید.
بر اساس گزارش خبرنگار پلاک‏نیوز از ادامه این جلسه، رئیس مجمع تشخیص مصلحت در مورد وضعیت قالیباف در انتخابات گفت: ستادهای انتخاباتی قالیباف ظرفیت خوبی به حساب می‏آیند از این ظرفیت به نفع میر‌حسین و جذب آرای جوانان و بانوان به سوی آقای موسوی استفاده کنید.
وی تلویزیون و صدا و سیما را ‌ تأثیر‌گذار ذکر کرد و گفت: باید فشارهای موجود به صدا و سیما برای پذیرش حضور چهره‌های اصلاح‌طلب در برنامه‌های مختلف ادامه پیدا کند. تا با تعدیل در نگاه مدیریت صدا و سیما، حداقل، کاری کنند که رسانه، اقدامات دولت را این‏گونه منعکس نکند.
وی به خصوصیات شخصی موسوی اشاره کرد و گفت: موسوی فردی زود‌جوش است و اگر تحت فشار قرار گیرد حتماً لج کرده و واکنش منفی نشان می‏دهد.
رئیس مجمع تشخیص مصلحت تاکید کرد: اصلاح‌طلبان باید بدانند همان‌گونه که من رودربایسی دارم، موسوی هم با بزرگان رودربایسی دارد و به همین دلیل نباید از او بخواهیم شفاف و بی‏پرده درباره موضوعات ساختارشکنانه، اعلام موضع کند بلکه شما باید حرفهای جاذب را در حمایت از موسوی مطرح کنید و آرای خاموش را به سود وی جذب کنید.

مادر شهید‌ محمد بابایی گفت: ‌احمدی‌نژاد در انجام وظایف خود و خدمت به مردم کوتاهی نکرده ‌که این وجه تمایز شخصیت احمدی‌نژاد با روسای جمهور دیگر ایران است.‌هونیکو بابایی (یامامورا) امروز در گفتگو با فارس افزود: عدالت‌ورزی و رسیدگی به محرومان از جمله ویژگی‌های دولت نهم در طول چهار سال فعالیت آن بوده ‌که این موضوع سبب شده رویکرد دولت نهم در مقایسه با دولت‌های گذشته از نمود ویژه‌ای برخوردار باشد.وی اضافه کرد: اجرای سفرهای استانی و نیز رودررو شدن مردم با مسئولان دولت از دیگر وجوه تمایز دولت نهم با دولت‌های گذشته کشور است که کاهش فاصله بین مردم و مسئولان و لمس مشکلات مردم از سوی مسئولان را به دنبال داشته است.مادر شهید‌محمد بابایی با اشاره به اینکه تخریب علیه افرادی که بیشترین اقبال را در نزد مردم دارند، از سوی افراد بدون اقبال همواره انجام می‌شود، اظهار داشت: تخریب‌ها از سوی افراد ‌علیه دولت نهم چیز جدیدی نیست و این مسائل همواره در آستانه برگزاری هر انتخاباتی رخ داده است، ولی شدت و حجم تخریب‌ها علیه احمدی‌نژاد نشان دهنده آن است که وی از محبوبیت بالاتری نسبت به دیگر کاندیداها برخوردار است.هونیکو یامامورا با انتقاد از کسانی که به نام شهدا آرمان‌های شهدا و امام شهدا را زیر پا می‌گذارند، ادامه داد: شهدا به دلیل پاسداری از ارزش‌های انقلاب اسلامی و دفاع از کیان و ناموس ملت به جنگ رفته و به شهادت رسیدند، بنابراین افرادی که آرمان آنان را لگد مال می‌کنند، اجازه استفاده ابزاری از نام شهدا و خانواده‌های شهدا را ندارند.وی افزود: متاسفانه امروز افرادی به نام دفاع از کاندیدای خاص ولایت فقیه را که خیمه نظام اسلامی است، زیر سئوال می‌برند و آشکارا آن را رد می‌کنند که این افراد آشنایی با اصول اسلام و نظام ندارند.مادر شهید بابایی خاطرنشان کرد: هر خانواده‌ای به سرپرست برای اداره امور خود نیاز دارد و جامعه نیز برای اداره خود و دوری از هرج و مرج به ولی فقیه و مسئول نیاز دارد تا برنامه‌ها و اهداف خود را محقق کند.هونیکو یامامورا 50 سال است که در ایران زندگی می‌کند و یکی از فرزندان خود را در جنگ تحمیلی تقدیم انقلاب کرده است.